166.0 pkt.
trasa .gpx |
Kahlenberg
PoczÄ…tek podjazdu: Weidlinger Strasse
Gdzie znajduję się podjazd: Austria Podjazd pod wzgórze Kahlenberg w Wiedniu z którego to 1683 roku rozpoczęła się decydująca bitwa w ramach Odsieczy Wiedeńskiej. Podjazd ten mojej bazie podjazdów jest dość specyficzny, bo nie dość że zagraniczny to jeszcze pokonany na wyścigi:)
Podjazd pod Kahlenberg był punktem docelowym 6 dniowej wycieczki do Wiednia, bo właśnie z tego wzgórza Jan III Sobieski rozpoczął natarcie dzięki któremu rozbił armię turecką oblegająca Wiedeń i odblokował miasto. Nasza wycieczka odbywała się pod hasłem "Rowerowa Husaria" w 430 rocznicę tego wydarzenia, więc podobnie jak pancerna jazda polska w 1683 roku mieliśmy zdobyć to wzgórze.
My co prawda jechaliśmy na lekko, bo ciężkie sakwy czekały na nas w motelu, ale po 5 dniach jazdy z bagażami i pokonaniu przeszło 500 km, podjazd pod górę wcale do łatwych nie należał. Do miejsca startu dojechaliśmy z centrum Wiednia drogą wzdłuż Dunaju, więc praktycznie po płaskim, podjeżdżać zaczęliśmy z ulicy Weidlinger Strasse (nie wiem czy to jeszcze Wiedeń czy już Klosterneuburg) i za skrzyżowaniem od razu zaczęło się mocno pod górę, więc w zasadzie od samego początku poszła selekcja od tyłu:).
Najpierw jedziemy między domami, jest stromo, pierwszy przyśpiesza Krzysiek i w wyniku tej pierwszej selekcji w czołówce są już tylko Krzysiek, ja, Wojtek i Grzesiek. Wyjeżdżamy powyżej linii domów, widok bardzo ładny, niestety po kołami pojawia się bruk i jazda staję się jeszcze cięższa. Wjeżdżamy w las, mocniej ciśnie Grzesiek, staram się utrzymać mu się na kole, Wojtek zostaje w tyle, Krzysiek też trochę odstaje ale po chwili dochodzi. Na 2,5 km przed metą, ja decyduję się na atak, mocno przyspieszam na kolejnej serpentynie, zyskuję parę metrów, ale potem tracę parę. Grzesiek dochodzi mnie dość szybko, Krzysiek też powoli się zbliża. Po krótkim odpoczynku decyduję się na jeszcze jeden atak, cisnę mocno, odjeżdżam dojeżdżam do krótkiego w miarę płaskiego odcinka i cisnę jeszcze mocniej. Tracę z oczu pogoń, znowu zaczyna być stromo, jadę w miarę równym tempem, po chwili za moimi plecami pojawia się Grzesiek, zbliża się ale powoli. Dojeżdżam do skrzyżowania z drogą na Leopoldsberg - tam też jest kościołek, widoczny od dołu - to jego mylnie wzięliśmy za kościół na Kahlenbergu. Skręcam w prawo i jadę po kolejnych serpentynach. Po kilkuset metrach dojeżdżam do wypłaszczenia, jest duży parking i dwie drogi. Pierwotnie jadę w stronę złej, ale szybko wykręcam gdzie trzeba, na drugiej stronie parkingu jest już Grzesiek, ale i ja jestem już na mecie. Za parkingiem już praktycznie płasko, wjeżdżam na plac pod kościołem robię fotkę i jadę na taras widokowy. Zatrzymuję się i po chwili dojeżdża Grzesiek, po mniej więcej 2 minutach jest też Krzysiek. Robimy wspólną fotkę, po paru minutach dojeżdżają pozostali.
Wyścig pod górę był oczywiście nieformalny, ale ściganie rozpoczęło się w zasadzie już od samego podnóża. Podjazd jest ciężki, co prawda nie ma jakiś mega wielkich nachyleń, ale szczególnie na pierwszych 3 km jest dość stromo, do tego bruk i fakt, że podjazd w zasadzie pozwala na wytchnienie tylko w jednym punkcie mniej więcej w środku trasy i potem dopiero na mecie. Fakt, że podjazd miał charakter lekko wyścigowy na pewno spowodował, że pokonałem go dość szybko, jednak w takich sytuacjach adrenalina działa i dodaje sił, jest co całkiem inna jazda niż samotne zmagania się z podjazdem.
Są jeszcze inne warianty podjazdu pod Kahlenberg, my chyba wybraliśmy najdłuższy ale pewnie najłatwiejszy. Zjeżdżaliśmy inną krótszą i bardziej stromą drogą do Wiednia, tędy byłoby na pewno bardzo ciężko pod górę wjechać, ale z drugiej strony na tym "zjazdowym" wariancie nie ma bruku, tylko asfalt.
|
